Dziś gościnnie barwy ogrodu zimozielonego...

W moim cyklu wpisów gościnnych - dziś mój ogrodowy przyjaciel "od grabek" właściciel najbardziej wypielęgnowanego ogrodu jaki znam - Andrzej z Zimozielonego Ogrodu. Zapraszam!

Gdyby 20 lat temu ktoś powiedział mi, ze zostanę ogrodnikiem – hobbystą umarłbym ze śmiechu. Mieszkałem wtedy jeszcze z rodzicami i wygonienie mnie do ogrodu, zgrabienia liści czy skoszenia trawnika było dla nich nie lada osiągnięciem. Nie lubiłem grzebać się w ziemi, a wszystko co związane z ogrodnictwem było moim wrogiem.

 

Ale człowiek się zmienia. Zmienia go życie, poznawanie innych ludzi i miejsc zarówno w kraju, jak i za granicą. Z czasem zacząłem doceniać wypielęgnowane i zadbane ogrody. W czasie wielu zagranicznych podróży po Europie i USA podziwiałem liściaste rośliny  zimozielone, rosnące w podobnych warunkach klimatycznych jak nasze. Z zazdrością patrzyłem na wspaniałe angielskie trawniki, czy holenderskie ukwiecone rabaty. Oczarowały mnie francuskie ogrody oraz przepiękne i naturalne ogrody japońskie. Przez wiele lat obserwowałem rośliny zimozielone rosnące w Polsce. Od listopada do końca marca nasze drzewa są bezlistne. Wszystko dookoła jest szare, a brak słońca i krótkie dni tylko potęgują to ponure wrażenie. Dlatego też postanowiłem to zmienić i od kilku już lat z powodzeniem uprawiam w moim ogrodzie liściaste rośliny zimozielone.

 

A skąd się wziął „Zimozielony ogród”? Okolica, w której mieszkam pełna jest liściastych krzewów (i innych roślin) zimozielonych. Są wśród nich te bardziej znane, takie jak różaneczniki, bukszpany, barwinki, trzmieliny pnące czy mahonie lub ostrokrzewy. Można jednak spotkać te mniej popularne jak pieris japoński, laurowiśnia wschodnia, bluszcz kolchidzki czy runianka japońska.

 

Oczywiście nie brakuje też bluszczu pospolitego, który jest najbardziej popularnym zimozielonym pnączem w naszym kraju.

 

Część z nich pojawiła się tutaj jeszcze w dwudziestoleciu międzywojennym kiedy parcelowano tereny folwarku należącego do Stanisława Wilhelma Lilpopa, teścia Jarosława Iwaszkiewicza i właściciela terenów ziemskich obecnej Podkowy Leśnej i części Brwinowa. To pierwsze miasto powstało na bazie koncepcji miast – ogrodów opracowanej w 1898 roku przez Anglika Ebenezera Howarda (Garden Cities of Tomorrow). Do dziś Podkowa ma oryginalny układ urbanistyczny i jest jedynym miastem gdzie w całości zrealizowano tą koncepcję.

 

 

Podkowa Leśna oraz południowa część Brwinowa to tereny zalesione. Dzięki temu miejsce to ma swój specyficzny mikroklimat. Latem jest tu chłodniej niż w mieście, za to zimą rośliny nie są aż tak bardzo narażone na mroźne i wysuszające wiatry.

 

Był wczesny wieczór 27 lutego 2012 roku, kiedy opublikowałem dwa pierwsze posty na moim blogu (www.zimozielonyogrod.blogspot.com). Od kilku już lat ciągle zmieniam i przebudowuję mój ogród dodając w nim coraz to nowsze elementy i rośliny.

 

Znakomita większość krzewów i pnączy nie gubi liści na zimę. W Internecie brakowało mi dostatecznie wyczerpujących informacji na ich temat. Również literatura polskojęzyczna nie zawsze podaje wiarygodne informacje. Przedruki z wydawnictw niemieckich czy holenderskich lub brytyjskich często nie biorą pod uwagę klimatu panującego w naszym kraju. Mamy jednak coraz cieplejsze zimy i niektóre z roślin uprawianych np. w krajach Beneluksu mogą rosnąć również u nas. Przez wiele lat po wojnie nie było ważne, czy ogród jest ładny, ważne było, że w ogóle się go miało. Z uwagi na braki na rynku często większość miejsca zajmowały w nim uprawy owoców i warzyw. Jestem jednak zdania, że już dawno nadszedł czas na piękne i wypielęgnowane ogrody. Stąd też pomysł na podzielenie się moją pasją i doświadczeniem z innymi. Blog to dynamiczna forma przekazu ukazująca codzienne zmagania z ogrodem. To moje codzienne doświadczenia z zakresu szeroko pojętego ogrodnictwa ozdobnego.

 

Poza opisami mojego ogrodu i roślin w nim rosnących są tam artykuły, w których prezentuję ogrody botaniczne, arboreta, ogrody pokazowe czy parki Polski i Europy. W wielu postach opisuję iglaki czy kwiaty doniczkowe na balkon i taras. Piszę także o klimacie największych miast Polski. Czasami niektóre artykuły poświęcam różnym zjawiskom pogodowym mającym niebagatelny wpływ na ogród i rośliny. Opowiadam o moich sukcesach, ale też i o porażkach, bo takich nie brakowało. Staram się przybliżyć fakty i mity o uprawie roślin egzotycznych, takich jak palmy, juki czy kaktusy oraz obalić stereotypy na temat takich pnączy jak np. bluszcze.

 

 

Strona internetowa (http://www.zimozielonyogrod.pl/ jest z kolei formą statyczną, gdzie można znaleźć wiele przydatnych informacji o roślinach, architekturze ogrodowej czy strefach mrozoodporności. Są tu również porady dotyczące utrzymania ogrodu.

 

Moja wiedza oparta jest o doświadczenia zdobyte na przestrzeni ostatnich 17 lat. Jest to głównie wiedza praktyczna, uzupełniona o teorię pochodzącą zarówno z publikacji krajowych i zagranicznych jak i z internetu. W tym ostatnim przypadku niestety część informacji o odporności niektórych roślin jest daleka od prawdy. Ogród to w tej chwili moje najważniejsze hobby. I wielka miłość oraz miejsce, gdzie spędzam mnóstwo czasu. Wierzę, że moje doświadczenie oraz wiedza i umiejętności, a także ogromny entuzjazm i ciągła chęć czynienia piękna pomogą moim Czytelnikom w zrealizowaniu ogrodu swoich marzeń.

 

Blog i strona uzupełnione są przez profil „Zimozielony ogród” na Facebook’u i Instagramie. Serdecznie zapraszam do lektury mojego bloga oraz strony internetowej.

www.zimozielonyogrod.blogspot.com

www.zimozielonyogrod.pl

 

Pozdrawiam serdecznie.

 

Andrzej Zawadzki.

Jeśli za oknem deszczowo, to rozchmurzy nas ogród na Sycylii

Deszczowe, całkiem deszczowe kolejne dni sprawiają, że z przyjemnością oglądam zdjęcia zrobione 20 dni temu podczas wyjazdu na Sycylię. Podczas warsztatów fotograficznych miałam wiele okazji do odwiedzenia ciekawych ogrodów, które porażają intensywnością zieleni, zwłaszcza pod bezchmurnym, błękitnym niebem.

a w oddali widać Etnę...

Jest tu wszystko co kojarzy się z włoskimi ogrodami w sezonie wegetacyjnym: strzeliste cyprysy, szerokie juki, zieleń krzewów, błękit morza, mglista Etna.

dojrzewające owoce opuncji

Miałam przyjemność spędzenia dnia w Taorminie, która jest niewielkim, dość snobistycznym kurortem o wyjątkowym położeniu. Jak widać, miasteczko jest przytulone do wysokiego zbocza, na którym wybudowano wiele hoteli, pensjonatów i zwykłych domów. Do połowy XX wieku, było to spokojne i senne miasteczko, które obecnie przeżywa sezonowe oblężenie turystów.

zieleń i błękit

Jak zwykle w tłumnych miasteczkach, szukam spokoju w parkach, które zazwyczaj dają możliwość odpoczynku w zacisznych i zacienionych zakątkach. Podobnie jest i w Taorminie. Miejski park jest położony tuż za centralną, ruchliwą częścią centrum miasta, na tarasach ponad skarpą ze wspaniałym widokiem.

taras z widokiem na Etnę

Sam park nie sprawia wyjątkowego wrażenia, a potem zaskakuje. Jest całkiem duży, wąski i zróżnicowany w charakterze. Znajdziemy tutaj fragmenty "arboretum" z dość przypadkową kolekcją roślin tropikalnych...

imponujący gąszcz

...mamy też część z tajemniczymi, romantycznymi budowlami. Były one niegdyś miejscem, gdzie urządzano wieczorki taneczne i wystawiano pod gołym niebem spektakle. Faktycznie, jest w nich coś romantycznego...

romantyczne budowle zatopione w zieleni

...w tej części parku najbardziej podobały mi się bardzo filmowe, kamienne schody. Ich dekorację stanowią proste donico-wazony, w których rosną popularne tutaj "petardy" (ang. firecracker plant) czyli Ruselia equisetiformis.

ogród śródziemnomorski

 

Park w Taorminie jest mieszanką wielu stylów. Część dekoracyjna płynnie przechodzi w spokojna i monochromatyczna aleje drzew oliwnych, na których umieszczono pamiątkowe tabliczki.

wiekowe drzewa oliwne

Aleja oliwna prowadzi do pomnika żołnierzy zabitych podczas I wojny światowej. Nazwiska wielu z nich są wypisane na tych małych tabliczkach. To wzruszające, wiekowe drzewa oliwne zachowają pamięć na wieki o dawno zabitych mieszkańcach tego miasta.

pamięć trwa

I tak, pozornie nieciekawy miejski park odsłania swoje ciekawe oblicze, pozwalając nie tylko na chwilę odpoczynku ale także skłaniając do zadumy...

takie wspomnienie - w sam naz na deszczowe dni

 

 

Taormina - kurort na Sycylii - więcej informacji tutaj

Byłam tam dzięki zaproszeniu na warsztaty fotograficzne Let me Italian You

 

Jeśli wrzesień to hortensje...

Kilka lat temu były jedynie nowością, podpatrywaną u innych i rozchwytywaną na kiermaszach. Teraz stały się doskonałym uzupełnieniem jesiennych rabat. Widzimy je i w ogrodach prywatnych i w zieleni publicznej i u siebie. Są po prostu idealne, mało wymagające i niezbyt drogie...

zaczynają się delikatne przebarwienia

 

W moim ogrodzie mam bardzo wiele odmian Hortensji bukietowych (wiechowatych). Moim zdaniem to najbardziej dekoracyjna grupa tych krzewów. Mają sztywne gałązki i nie pokładają się pod ciężarem bardzo wielkich kwiatostanów, jak to się zdarza hortensjom krzewiastym. Nie wymarzają jak hortensje ogrodowe i kwitną w każdym sezonie. Na rynku jest bardzo wiele odmian, można więc wybierać zwracając uwagę na rozmiar, kolor i formę kwiatostanów.

blady różowy będzie wkrótce ciemniejszy

Moje ulubione to odmiany, które przebarwiają się na różne odcienie różowego i bordowego. Trzeba przyznać, że ten rok jest pod tym względem wyjątkowy i większość odmian już ma kolorowe kwiaty. Moją faworytką jest odmiana Vanilla Fraise, którą mam zarówno w formie krzewiastej, jak i wyprowadzonej na pniu.

różowy dobrze współgra z żółtymi dzielżanami

Wybierając hortensje dla siebie warto zwrócić uwagę na formę kwiatostanów. Duże, dekoracyjne kwiaty płonne są rozdzielone malutkimi, biało-zielonym "pączkami". Te niepozorne kwiaty są płodne i to one będą przywabiać owady do naszych hortensji. Dlatego, choć odmiany o wielkich, płonnych kwiatostanach wydają się ładniejsze, to nie mają znaczenia dla owadów.

dwa rodzaje kwiatów

 

Niektóre odmiany tworzą naprawdę gigantyczne kwiatostany. Mam kilka takich krzewów, na których w tym roku, kwiatostany mają prawie pół metra długości. Widać też na nich dokładnie, dwa rodzaje kwiatów. Duże - dla nas, małe- dla owadów.

hortensjowe giganty

W zestawieniu z najnowszymi odmianami, nowości sprzed kilku lat o ciekawych "wiatraczkowych" kwiatach wydają się mniej atrakcyjne i już nie tak pożądane. A przecież kilka lat temu, kupienie tej nowości graniczyło z cudem. Tutaj też przychodzą i odchodzą mody..


odmiana Le Vasterival

Tegoroczny sukces uprawy hortensji dowodzi, że najważniejsze jest podlewanie. Hortensje nie będą świetnie rosły, jeśli jest sucho. Dadzą sobie radę natomiast w miejscach półcienistych czy pod drzewami. Więc może jednak dosadzić jeszcze jedną hortensję?

hortensji nigdy dość...

Wśród nowości podoba mi się możliwość wyboru odmian o różnym wzroście. Mam już u siebie i maleństwo - Little Lime i giganta Unique. Każda dostała dla siebie tyle miejsca ile potrzebuje i skutecznie wyleczyła  mnie z pomysłów na uprawę róż ...

moja ulubiona Vanille Fraise

We wrześniu, z roku na rok, nasz ogród jest coraz bardziej hortensjowy. Czego i Wam życzę!

Zielone czytanie...

W sezonie letnim podróżując mam trochę więcej czasu na czytanie. Czytanie, oczywiście zielonych książek. Dziś polecam dwie - o przyrodzie w mieście i o przyrodzie w lesie.

Jako pierwszą przeczytałam sekrety roślin i zwierząt... i zachwyciły mnie zanurzeniem w naszym najbliższym otoczeniu. Zwróceniem uwagi na "byle jakie" i przeciętne miejskie rośliny i zwierzęta. Nie tylko dekoracyjne miłorzęby czy futrzane wiewiórki ale też szare zwyklaki - gołębie, chwasty jadalne i ślimaki, które żyją tuż obok nas...

Posłuchajcie:

Ptasi śpiew jest zaledwie jednym z miliona sygnałów, które większość ludzi ignoruje. Oczywiście nie możemy przykładać wagi do wszystkiego - to byłoby dla nas ogłupiające- więc wybieramy. Czasami jednak nie robimy tego wcale. Słuchamy głosów w naszych głowach zamiast głosów naszych powietrznych przyjaciół. jestem szczęśliwszy, gdy słucham odgłosów świata niż narzekania we własnej głowie...

Umiejętność rozpoznawania poszczególnych ptaków - dla zwykłych ludzi jest nieprzydatna - nie przyniesie im ona pieniędzy ani nie zagwarantuje poznania dziewczyny. To prawda, ale zapewni co innego - poczucie przynależności. Prawdziwość relacji z środowisku wyraża się podobnie jak między ludźmi: "znać lepiej" oznacza "kochać bardziej". Poznanie sekretów danego miejsca, umiejętność odczytywania ich na wielu poziomach oraz wyczuwanie bezmiaru tego, ci nieznane, jest - według mnie- kluczem do  miłości.

Czy to nie właśnie o to chodzi? Wiedząc jakie organizmy żyją przy nas, możemy w pełni poczuć się z nimi związani, właśnie przynależni, a nie - obcy i stojący z boku...

Druga książka - o rocznych obserwacjach małego fragmentu lasu, była dla mnie trudniejsza do polubienia. Dlaczego? dlatego, że ja jestem bardzo konkretna, mam w głowie dużo danych, dużo schematów i informacji. Ale potem dałam się wciągnąć a jej specyficzną stylistykę. Więc nawet jeśli w szkole nudziła Was lekcja o fotosyntezie, to może teraz zmienicie zdanie.

 

Posłuchajcie...

W zieleni glonów odzwierciedla się jeszcze starsze powiązanie. Klejnoty pigmentu, ukryte głęboko wewnątrz komórek glonów, chłoną energię słoneczną. Pigmenty chwytające promienie słoneczne przechowywane są w małych puzderkach, zwanych chloroplastami, z których każdy otoczony jest błoną i posiada własny materiał genetyczny. Chloroplasty mają kolor butelkowej zieleni i są potomkami bakterii, które zamieszkały w komórkach glonów półtora miliarda lat temu. Ci bakteryjni lokatorzy zrezygnowali z twardych powłok zewnętrznych, rozmnażania płciowego oraz niezależności..

 

I w ten cudowny sposób płynie opowieść o bakteriach, glonach, grzybach, porostach i człowieku - organizmach połączonych siecią współzależności...

 

Niekiedy kupuję też książki z obrazkami, dla siebie, nie dla dzieci. Upolowałam ostatnio dawny Atlas Roślin Polski, autorstwa legendarnego Józefa Rostafińskiego, wydany w okresie międzywojennym. Co jest urocze - to odręczne notatki dawnego właściciela, który ołówkiem dopisał polskie nazwy gatunków przy niektórych rycinach.

 

To kolejny powód dla którego uwielbiam książki - niosą nie tylko wiedzę czy przyjemność oderwania od rzeczywistości ale także zatrzymują czas.

Ogrody przy Zamku w Łańcucie

Zupełnie przypadkiem, wracając z urlopu mieliśmy możliwość odwiedzenia Łańcuta. Nie była to moja pierwsza wizyta. Ale co godne pochwały, mam wrażenie, że cały kompleks ciągle się zmienia i to na lepsze. W mojej opinii to jeden z najbardziej zadbanych ogrodów jaki odwiedziłam!

 

Na co warto zwrócić uwagę w Łańcucie?

 

1. Najstarszy miłorząb w Polsce

Ja bardzo lubię takie ciekawostki. Najstarsze, największe - to coś dla mnie. Korzystając ze spisu drzew pomnikowych w Polsce, wyczytałam, że ten okaz miłorzęba jest najstarszy w całym kraju. Jego wiek szacuje się na ok 220 lat, a podwójne pnie mają ponad 600 cm obwodu. W parku wokół Zamku w Łańcucie rośnie bardzo wiele ciekawych i starych drzew. Niegdyś były to ciekawostki sprowadzane do swoich kolekcji przez właścicieli, teraz to wielkie drzewa o rozmiarach pomnikowych.

Nie ma żadnego problemu ze znalezieniem tego drzewa - rośnie blisko murów Zamku, przy ogrodzie dekoracyjnym.

2. Ogród formalny i różany

W czasie przebudowy Zamku w XVIII i XIX wieku zaplanowano niewielki, zaciszny i bardzo elegancki ogród różany. W mojej opinii jest on bardzo kobiecy.

 

Na niewielkich rabatach zgromadzono róże o różnych formach i kolorach kwiatów, pomiędzy którymi można posiedzieć na kamiennej ławce, podziwiając piękne posągi.

 

Szkoda jedynie, że nie ma nigdzie opisanych nazw odmian róż. Ta część ogrodu bardzo mi się spodobała. Jest po prostu doskonale zaplanowana i utrzymana

 

3. Donice z pelargoniami i fuksjami

W wielu miejscach widujemy donice z roślinami rabatowymi. Nie wszędzie jednak są one w tak doskonałej formie.

 

Zwróciłam też uwagę, że kontrastowe odcienie pelargonii doskonale odcinają się od ciemnej zieleni innych roślin, co potęguje ich efekt dekoracyjny.

 

W cienistej części ogrodu, wysokie donice są wypełnione ogromnymi fuksjami. Oczywiście, nie dają one tak spektakularnego efektu jak pelargonie, ale też bardzo elegancko harmonizują z architekturą.

 

Utrzymanie tylu roślin sezonowych, musi wymagać niezwykle rozbudowanego zaplecza, pozwalającego na ich przezimowanie!

 

4. Aleje lipowe i kasztanowe w parku angielskim

Podczas kolejnych renowacji ogrodu, jego dużą część przerobiono na park w stylu angielskim. Posadzono wtedy bardzo wiele drzew liściastych - między innymi wspaniałe lipy i gigantyczne platany. Te drzewa stanowią trzon zielonych kompozycji, dających cień i wytchnienie spacerowiczom.

Platany po koło 200 latach od posadzenia osiągnęły już pomnikowe rozmiary. Patrząc na ich konary można dostrzec ślady przycinania i formowania gałęzi, które utrzymują je w dobrej kondycji.

 

5. Storczykarnia

W nawiązaniu do wielowiekowych tradycji uprawy storczyków, odtworzono ostatnio łańcucką kolekcję. W kompleksie budynków szklarni można podziwiać zarówno liściaste rośliny tropikalne jak i ciekawie wyeksponowane storczyki.

Jest to z całą pewnością jedna z najpiękniejszych stałych ekspozycji storczyków w Polsce. Można też dokonać tu zakupów, zarówno roślin jak i np. uroczych doniczek.

 

6. Angielska rabata bylinowa

bezpośrednio przy murach zamkowych stworzono bardzo oryginalną rabatę bylinową. Jest ona atrakcyjna przez cały rok - od wczesnej wiosny aż do jesieni.

 

Jest typowym angielskich chaosem. Znajdziemy tu róże ale i jeżówki, liliowce i kapusty, malwy i begonie. Poszczególne  gatunki są wymieszane kolorami, pokrojami i wysokościami, co robi ciekawe wrażenie różnorodności i bogactwa.

Trzeba powiedzieć, że ta rabata jest naprawdę atrakcyjna przez cały sezon wegetacyjny!

 

7. Sztuka i zieleń

Spacerując po ogrodach w Łańcucie można także podziwiać różne rzeźby. Są one doskonale zharmonizowane z otaczającą zielenią, dodając lekkości i elegancji.  

 

Spacerując w parku można naprawdę odpocząć podziwiając zarówno naturę jak i sztukę. Gorąco zachęcam do odwiedzin w każdej porze roku!

 

Informacje praktyczne:

Zamek w Łańcucie jest jedną z głównych atrakcji turystycznych Podkarpacia. Z jednej strony jest to zaletą - ma doskonale działającą stronę internetową, liczne parkingi restauracje wokół. Z drugiej strony - bywa oblegany przez odwiedzjących.

 

Strona internetowa Zamku w Łańcucie - tutaj

Podstrona storczykarni z filmem o kolekcji - tutaj

 

Park jest otwarty od rana do zmierzchu, wejście jest bezpłatne

Storczykarnia - codziennie oprócz poniedziałków, wejście płatne.





Wpis Gościa 01 - dzis Karta Praw Męża Ogrodniczki....

W moim nowym cyklu - BARWY OGRODU zapraszają pojawią się intrygujące wpisy gościnne.

Wpis gościa nr 1

Dziś premiera, wszelkie podobieństwo do postaci realnych, obawiam się, że zamierzone ...
Guru projektowania, zarządzania i testowania w informatyce, wcale nie ogrodnik - Bogdan Bereza.

Karta praw mężów ogrodniczek

Ogrodowanie, przynajmniej amatorskie, bo zawodowego/zarobkowego nie znam dobrze, bardzo mi przypomina informatykę, cierpi bowiem ma słabość do dramatycznych akcji ratunkowych zamiast nudnego, systematycznego organizowania prac.

W świecie IT dominuje kult szukania błędów, zwanego tam „debugowaniem” (dosłownie – odrobaczeniem 😊), zaś zwolennicy spokojniejszej organizacji i zapobiegania, zamiast wiszenia nad przepaściami na czubkach palców, bywają taktowani jak leszcze, nie czujący ducha przygód ani uroków adrenaliny.

Jeśli ktoś tak wybiera dobrowolnie i sam sobie na głowę ściąga ten stres, pół biedy! Najciężej bywa zatrudnionym, bo nie znają dnia ani godziny, kiedy chaotyczny szef nagle – bo zawsze jest „nagle”! – bez ostrzeżenia każe zwijać się jak w ukropie i pracować w nadgodzinach. Szczególnie ciężki bywa los testerów, bo w ich pracy, jak w ognisku soczewki, skupiają się w projektach IT wszystkie wcześniejsze zaniedbania, pomyłki i opóźnienia. Znany w świecie guru testowania, Norweg Hans Schaefer, napisał, że „tester nie jest odkurzaczem”. Inni członkowie projektu też powinni po sobie sprzątać. Ktokolwiek, usunąwszy i porąbawszy wielkie drzewo i wykarczowawszy kilka opornych krzaczorów, ocierając pot z czoła, dowiaduje się nieoczekiwanie od małżonki (małżonka), że właśnie ukończyła (ukończył) pielenie i drobne porządki na grządkach, po których „tylko (!) trzeba jeszcze sprzątnąć”, rozumie, co mądry Hans miał na myśli ☹ i że ta zasada może równie dobrze brzmieć. „pomocnik ogrodnika nie jest odkurzaczem” ....

mój jednodniowy "urobek"

 

Inny guru testowania, amerykanin Lee Copeland, napisał artykuł „Testowanie jako choroba współuzależnienia”, w którym porównuje dolę testerów do losu żon alkoholików, które, z miłości do kochanych pijaków, tak ich chronią przed skutkami ich własnych grzechów, że wręcz ułatwiają im tkwienie w nałogu. Podtytuł „kiedy pomaganie nie pomaga” jest wyraźnym memento…

Dość jednak smutnego narzekania, poszukajmy rozwiązań! Tom Gilb, informatyczny arcy-guru, wielki i duchem, i wiekiem, i ciałem, stworzył „Kartę Praw Testerów”. Postanowiłem ją przerobić na „Kartę Praw Mężów Ogrodniczek” (żon ogrodników).
1                    Mężowie ogrodniczek mają prawo do jasnych i jednoznacznych wymagań-wymagane właściwości muszą być określane ilościowo: więc nie „obetnij tak trochę”, tylko „obetnij od 13 do 24 centymetrów”. 

Idealnie przycinana o 10 cm sosna

2                    Mężowie ogrodniczek mają prawo określać wymaganą jakość otrzymywanej informacji.
3                    Mężowie ogrodniczek mają prawo sprawdzania jakości i precyzji otrzymywanych zadań i odrzucać te, które są niejasne lub niemożliwe do realizacji.
4                    Mężowie ogrodniczek mają prawo rozkładać pracę w czasie i uczestniczyć w niej od początku.
5                    Mężowie ogrodniczek mają prawo do równomiernego obciążenia pracą, do odpowiednich zasobów i narzędzi, oraz do własnego życia i wypoczynku.
6                    Mężowie ogrodniczek mają prawo określić możliwe konsekwencje zaniedbań w pracach, których nie mogli – z braku wymagań, czasu lub innych zasobów – wykonać należycie.
7                    Mężowie ogrodniczek (tak, nadal nie zapominam o żonach ogrodników! ) mają prawo odmówić sprzątania skutków nieporządnej pracy innych.

Coś dodać? Coś ująć?

Bardzo zielony ogród w centrum Paryża...

Odwiedzając Paryż jesteśmy narażeni na konieczność przepychania się w bardzo tłumnych miejscach. A gdyby tak skręcić z głównych szlaków turystycznych tylko kilka kroków w bok i znaleźć się w zielonej oazie? Dobry pomysł, prawda? Zapraszam zatem...

ścieżka w zieleni

Jedną z niedawnych zielonych ciekawostek w Paryżu jest ogród przy wyjątkowym muzeum. To Musee de quai Branly - Jasques Chirac. W bardzo nowoczesnych, energooszczędnych i ciekawych budynkach mieści się muzeum prezentujące sztukę Afryki, Ameryk i Oceanii. A otaczający budynki ogród zaprojektował jeden z najbardziej znanych współczesnych francuskich projektantów - Gilles Clement. Dodatkowo, na budynkach biurowych zrealizowano po raz pierwszy w Europie gigantyczną zieloną elewację, która teraz przechodzi renowację i od 2018 roku będzie znów w całości widoczna.

jedna z największych zielonych ścian w Europie

Przyznacie, że taka rekomendacja wskazuje jednoznacznie, że jest to miejsce, które trzeba odwiedzić! Idąc nabrzeżami Sekwany, należy po prostu wejść na teren muzeum, zanim dojdziemy do wieży Eiffla. Uprzedzam, możemy zostać tak długo, że wieża nie będzie już ważna :)

poszczególne panele na ścianach tworzą system żaluzji

Budynki Muzeum mogą sprawiać wrażenie smutnych bunkrów, ale to tylko sprytna konstrukcja, która sprawia, że wszystkie ściany mają specjalne żaluzje, albo opuszczone i chroniące wnętrze, albo podnoszone. Dla całego muzeum opracowano wzorcowy program zrównoważonego wykorzystania zasobów i oszczędności mediów. Na niektórych ścianach są wypustko-balkoniki urozmaicające elewację i dodające kolorów. Chciałabym zobaczyć to miejsce jesienią!

kolory elementów budynku nie konkurują z roślinami

I jeszcze jeden kącik, który mnie zachwycił. Ponieważ działka jest długa ale wąska, to budynek tez jest długim centralnym elementem w ogrodzie. Przejście na druga stronę jest zlokalizowane pod budynkiem i wygląda jak typowe przejście "pod mostem" jakich u nas dużo. Czy faktycznie jednak jest typowe? Zobaczcie, że kształt budynku pozwala na oświetlenie całości zagłębienia, w którym rosną rośliny cieniolubne. Aż chce się powiedzieć, cudownie, że tak można!

świetna wielopłaszczyznowa przestrzeń na bardzo wąskiej działce

Trochę dla ozdoby, trochę dla wieczornego efektu, a trochę dla urozmaicenia, najciemniejsze rabaty są wzbogacone o przezroczyste walce, które faktycznie świecą wieczorami...

a gdyby tak u nas pod mostem było tak?

Pomimo niewielkiej powierzchni, na terenie ogrodu rośnie około 170 drzew, których zestaw jest dość zaskakujący. Z jednej strony znajdziemy tu kwitnące wiosną magnolie i wiśnie japońskie, z drugiej strony - także klony i dęby, które tworzą zielony gąszcz ponad rabatami z traw.

gąszcz dębów i miskanty

Warto zwrócić uwagę, że drzewa tłumią także hałas docierający zza szklanego ekranu  i dalej z ulic Paryża. To dzięki nim, w ogrodzie jest chłodno i przyjemnie. Jak widać, zestaw roślin jest bardzo oszczędny. Wybrane gatunki są posadzone w szerokich łanach, pomiędzy którymi zagubione są ścieżki i kilka (zbyt mało!) ławek.

zielony gąszcz - klony i bambusy

W najdalszej i najciemniejszej części ogrodu stworzono gaj bambusowy. Bambusy czują się tutaj świetnie, tworzą tak gęsty las, że trudno zajrzeć do wnętrza budynków przy których rosną. Może nawet jest tu zbyt ciemno?

orient i nowoczesność

Jak widać bambusy doskonale pasują do ultranowoczesnych budynków. Widoczne za nimi brązowe konstrukcje to elementy podnoszące czarne żaluzje na elewacji budynków biurowych.

Zaskoczyło mnie, że w tym ogrodzie w zasadzie nie ma kwitnących roślin. Zauważyłam jedynie kilka hortensji, wspaniale rozrośniętych w osłoniętych, cienistych zakątkach. To chyba pierwsze miejsce, gdzie widzę hortensje dębolistne w ogrodach publicznych.

piękne, zadbane hortensje

Poza ciekawym muzeum zatopionym w interesującym ogrodzie, można tu skorzystać z gościnności kawiarni, restauracji, zajrzeć do biblioteki lub sklepiku, a także wziąć udział w rozmaitych atrakcjach dla rodzin, dzieci i dla dorosłych. To naprawdę bardzo ciekawe centrum kulturalne w Paryżu, polecam!

 

odrobina orientu w Paryżu

 

 

 

Informacje praktyczne:
wejście do ogrodu - bezpłatne, bilety jedynie do muzem

Oficjalna strona muzeum - tutaj

oficjalny opis ogrodu - tutaj

Strona Gilles'a Clement - tutaj

Opis ogrodu na stronie projektanta - tutaj

Opis budynków muzeum - tutaj