Liliowce (Hemerocallis) to moje ulubione lipcowe byliny. Kwitną jak oszalałe, codziennie rano otwierając kolejne kwiaty, które opadają wieczorem. Są zupełnie mało wybredne, wolą miejsca bardziej słoneczne niż cieniste i kwitną i kwitną bez końca...
Wiosną podsypuje im trochę nawozu, podlewam w upały, a przed zimą przycinam zasychające liście. I tyle. A w zamian-codziennie inny zestaw kwiatów:
jasnych
ciemnych
prawie gładkich, choć nie do końca
z ciemnym środeczkiemi jeszcze innych i jeszcze ładniejszych jeden od drugiego...
Są jeszcze odmiany z białym brzegiem na liściach, są pająki, są fryzowane po brzegach...Niezniszczalność i nietrwałość w jednym...
Pierwsza odmiana to Walenburg z grupy Viticella, której kwiaty są szeroko otwarte, dwukolorowe. Każdy z czterech płatków jest cieniowany od karminowych brzegów do biało-zielonego środeczka.
Wyraźnie większe, też czteropłatkowe kwiaty ma odmiana Pamiat Serdtsa (grupa Integrifolia). Jej kwiaty mają nawet do 8-10 cm i tworzą wyraziste czysto fioletowe plamy. Ta odmiana może być sadzona także bez podpór, jako bylina (np. w ogrodzie fioletowym na dachu BUW).
A to ciekawostka-też cztery płatki, szeroko otwarte prawie jak liście koniczyny. Ale to zestawienie kolorów: białe płatki z zielonymi podwinietymi końcami, wyglądają jak wycięte z delikatnej krepiny. Jest to odmiana Alba Luxurians, grupa Viticella.
I na koniec- typowe dzwoneczki odmiany Etoile Rose, grupa Texensis. Niewielkie, cieniowane różowe kwiatuszki. Małe, drobne, niepozorne, ale też urocze...