Skandynawskie mało zimowe ogrody cz.2 - ogrody skalne inaczej

Nigdy nie marzyłam o ogrodzie skalnym, kamienistym. Założony we wczesnej młodości u koleżanki ogródek skalny w formie mogiłki był jedyną próbą stworzenia takiego ogrodu. Owszem lubię elementy kamienne, ścieżki, podjazdy czy dekoracje z prawdziwego kamienia, ale nie mam u siebie typowo "skalnego" ogródka.

Odwiedzając ostatnio Szwecję, wybrałam się na wycieczkę na dalekie przedmieścia Sztokholmu, nad odnogę jeziora Maelaren, gdzie właściciele ogródków nie mają dylematu: mieć skalny ogródek, czy go nie mieć, gdyż ogrody po prostu są skalne. Skalne w najbardziej geologicznym, naturalnym znaczeniu wskazującym na specyfikę podłoża, na którym powstają skandynawskie miasta, a w nich- skandynawskie ogrody.

W grudniowym słońcu podziwiałam efekty wysiłków, alby zagospodarować ogródki przy domach w dzielnicy Haesselby Strand. Ogródki przy parterowych mieszkaniach dochodzą praktycznie do brzegu jeziora, ale większą ich część zajmują wielgachne granity, które lśnią w słońcu jak cielska wielorybów.

Pomiędzy kamieniami, w ich zagłębieniach przetrwają tylko najsilniejsze rośliny.

Zimozielone pędy bluszczu i bylin okrywowych pokrywają szare podłoże, sprawiając wrażenie cudownych, trójwymiarowych kobierców.

Gdzieniegdzie rośliny muszą być uprawiane w pojemnikach, fantastycznie dobranych do stylistyki tego miejsca. Zachwyciły mnie też niewysokie drzewka ozdobne i owocowe, pracowicie przycinane, wzbogacające tę kompozycję rysunkiem kory.

Jedną z często stosowanych tu roślin jest bergenia, jak widać doskonale znosząca te surowe warunki, dekoracyjna także zimą. Wpisałam jeszcze więcej bergenii do moich planów ogrodowych!

A może pozwolić, aby na kamieniach królowały po prostu mchy i porosty? Doskonały pomysł, tak uważam...

Można dodać kilka zimozielonych krzewów: rododendrony, laurowiśnię, mahonię, a także dzikie róże i głogi o czerwonych pędach i ogród jest atrakcyjny przez cały rok. Aby docenić wysiłek ogrodników, zobaczmy jak wygląda druga strona ścieżki wijącej się bezpośrednio nad wodą.

Nad brzegiem tej części jeziora Maelaren rozciągają się tereny rekreacyjne, gdzie w wielu miejscach bloki i szeregowce dochodzą blisko linii brzegowej.

Pomiędzy domami posadzono wiele krzewów dających schronienie i pożywienie ptakom. Dawno w Polsce nie widziałam tylu wróbli co tutaj! Tereny rekreacyjne przechodzą w bardziej naturalistyczne tereny rezerwatu przyrody, który rozciąga się aż do następnej dzielnicy: Blackeberg. Tutaj zlokalizowano wiele przystani jachtowych, uśpionych o tej porze roku.

Nasza ścieżka wije się wśród głazów i w lesie, chwilami prowadząc na wierzchołki skalistych wzniesień z widokiem na rozciągnięte u naszych stóp jezioro.

 

Skręcając w stronę linii metra mijamy stare domy, pochodzące z początku XX wieku, trochę ponure i zarośnięte. Wybudowano je z przeznaczeniem na dom dziecka, a obecnie jest tu centrum konferencyjne.

Przed murowanym domem rozciąga się ogród, w którym można zrozumieć, jak ważna jest oś widokowa ogrodu...

Widać, że słońce już nisko, cienie bardzo długie, jest ok godz.14, za chwilę dzień się skończy...